RUTA DA COSTA DA VELA

VER MAPA WIKILOC

Xa mereciamos costa con vistas de mar e luz baixo verso claro de Bernardino Graña. Tras paso obrigado polo Cruceiro de Hio, magno labor de canteiros, arrimamos a Donón, con Caracola, Castro e Facho desde o que se mira o mar e as ardentías do Atlántico na Península do Morrazo. Logo perdémonos tan sen traza unha e outra vez por atallos soltos entre eucaliptos e mañanciña fresca que nin o GPS lle puña remedio. Así e todo chegamos ata Punta de Couso, coa súa praia recollida e a enseada de recendos piratas e alento heroico de pura ría, para volvermos, algo cansos, iso si, ao chiringo de Donón, onde repuxemos forzas e contamos contos. A tarde levounos por pista aberta ata a Punta de Cabo Home, co seu teso faro e o fragor da maré abrindo furnas e inspirando poemas fronte ás Illas Cíes. Logo seguimos cara á praia de Melide, onde uns gozaron do frescor da auga e outros do sabor da cervexa e as vistas desde un chiringo para a lembranza. Mesmo houbo tempo para admirar as carreiras de Francisco. Ata que a morna tardiña que pola beira da ría nos achegou ata a praia nudista de Barra foi tinguileando a súa luz entre dunas, piñeirais e videiras esquecidas do seu argalleiro viño. Rematou esta xeira, de máis de 20 km pola Costa da Soavela, no Batel de Cangas, coas parroquias culés e merengues co pescozo revirado pola Supercopa.

Puntos de interese: Cruceiro e Igrexa de Hío, Facho e castro de Donón, Punta de Couso, mirador de Donón, Cabo Home, Praia de Melide, vila de Cangas.

RUTA ANCARES 2012

VER MAPA WIKILOC
Abría agosto e, por tradición e devezo, alá nos xuntamos 32 sendeiristas no café da Fonte da Salud para subir aos Ancares. Tocaba o pico Mustallar, con Pepe e Manuel como organizadores tecnoloxizados e contando coa inestimábel colaboración de Manuel Busto na proposta circular e variada. Nunha mañá solleira e acompañados de can cicerone, trala visita á Palloza Museo para aqueles que non recuncaban, comezamos a andar en Piornedo. Así, ensumidos polo verdor dos prados e da natureza máis viva, con cabalos e vacas de mirada estrañada e apuro o xusto, transitamos por campas de augas puras e brañas perpetuas. E axiña, a grande subida. Como para non levala a modo. Ata chegarmos ao agarimoso xantar no mesmo cumio do Mustallar (1924 m.), entre Galiza e o noso País Leonés. Á vista os tesos cumes, a montaña pura, pracer único para os sentidos máis confusos.  A segunda parte da ruta perdíase por baixadas ao xeito e paraxes de abas ignotas e fronde salvaxe, con carreiros entre fentos e sombras consoladoras, que paso a paso e con parola ceiba nos foron achegando á aldea de Vilarello de Donís, para rematar entre o son das gaitas e una cervexa fresca no mesmo Piornedo. Pero aínda quedaba ese intre de ramo e leria: a troitada en Navia á beira do río. Se esta foi a cuarta, que ninguén o dubide: non hai quinta mala.