O
sábado 8 de decembro do 2012, despois de dous aprazamentos polo mal tempo, o
que reduciu o grupo á metade dos inicialmente previstos, aló marchamos 12
atrevidos cara a unha zona ignota do Courel escollida por Manolo Busto e que
nos levaría polas beiras agrestes do Lor na ruta circular que se incia en
Froxán, pasa por Vilar, Valdomir e Vilamor, e regresa á primeira aldea,
declarada Ben de Interese Cultural e na que precisamente ese día, entre gaitas
a aturuxos, se celebraba a Festa da Pisa da Castaña do Courel.
Non
haberá necesidade de describir a riqueza que esta contorna posúe, amósano
a beleza das fotos e ese saibo a natureza en estado puro da que nos impregnamos
cantos por alí nos perdemos, porque a
ruta inicial, denominada da Vitoreira e que nos levaría de Froxán a Vilar polo outro lado do río, tivo
o seu aquel de aventura e confirmación de que non hai mellor recordo que unha
boa perda polo lado salvaxe, por moito que, ao cabo, as novas tecnoloxías nos advertisen
que o camiño estaba a escasos metros.
A
ruta completa, de 17 km, que xogaba coas subidas e baixadas das ladeiras de
vales acougados polo cálido sol do inverno ou entregados aos sombríos rigores
da friaxe, constituíu unha magnifica proba de esforzo e, ao tempo, mergullo na
vella esencia do país, con regatos e fervenzas que mil
corredoiras pretenden atravesar sen saber ben onde darán. Así mesmo, a
diversidade da flora, na que colaboran as diferenzas de case mil metros entre
os cumes e as zonas baixas da ribeira do Lor, eleva o numero de especies a
tesouro botánico, pois alí atopamos faias, bidueiros, carballos, abeleiras,
teixos, acivros, érbedos e, incluso, aciñeiras e sobreiras, xunto cunha innomeábel
flora menor. Pero quizais sexa a impresión de poderío que provocan os enormes soutos,
coas follas do rei castiñeiro no chan e tinguindo a paisaxe desa cor tan especial,
o máis rechamante e que deixa pegada na retina.
E
logo está, noutra escala e suxeito ao poder do duro medio, o atractivo do tecer
humano, que se amosa tanto na arquitectura propia da zona, onde conviven en
harmonía pedra, lousa e madeira, como no abandono de sequeiros, castros (como o
de Vilar), casas, capelas, pontellas e variadísimas congostras.
Así
a todo, desde un restaurado Froxán, pasando por un Vilar sostido pola incríbel man do sheriff Xan e un estragado
Valdomir, ata un estratéxico e con moito potencial turístico Vilamor, esta
achega ao Courel foi, simplemente, espectacular. E se por riba lle engadimos o ramo
da cea na Cantina de Julia, en Salcedo (que lembraremos non só polo suculento
xabarín con setas que Chelo, a xefa, nos preparou, ou polo licor de arandos que
nos ofreceu, tamén pola súa afabilidade), a ruta permitiunos
gozar doutra inesquecíbel xornada de camaradería que, como non, xustifica aos “bustonianos”
no seu afán polo extravío.
Manolo, NIN SE CHE PASE POLA CABEZA MERCAR UN GPS!!!
VÍDEOS:
O Courel agarda
A ruta Froxán, Vilar, Vilamor
Aldea de Vilamor
Sorprendente Mostra de Artesanía en Vilamor
Souto de Vilamor
Fervenza do Rexiu
Froxán e a festa da Pisa
Extensa e impresionante reportaxe gráfica sobre Froxán
O museo etnográfico de Vilar
Xan de Vilar, o pai do museo, é un verdadeiro caixón de sorpresas
