31/12/13
21/12/13
CHEGAR A GROBAS ou COMO POÑERLLE O RAMO ao 2013
A toponimia non é unha ciencia exacta, pois trata de explicar a orixe e significado dos nomes de lugar. A derradeira ruta do 2013 do Érbedo explicou por si soa por que este treito de camiño e o regueiro entre O Ameixedo e Grobas lle chaman o "Malpaso". Cadaquén puido comprobar por si mesmo a esixencia e risco deste descenso. Sufrimos e gozamos desta paraxe de excelencia que beirea o río Grobas, tributario do Deza. Outra xornada memorable para o extenso arquivo dos camiñantes do Érbedo.
FELICES FESTAS e moi moi VENTUREIRO ANO!
17/12/13
RUTA BUSTELOS AMEIXEDO GROBAS
VER RUTA EN WIKILOC O fragor e a fermosura natural do que temos ao lado.
Sábado 21 de decembro de 2013
En mañá fresca e gris, con Manolo Busto á fronte e nos vehículos particulares, fomos ata Bustelos (16 Kms), na serra do Candán. Desde aquí baixamos buscando a cunca do río Deza para remontar polo val do regato de Grobas. Atravesamos a pontella do Ameixedo sobre o Grobas e subimos pola inmensidade da fraga deica a aldea de O Ameixedo. Para irmos a Grobas seguimos o vello camiño, rozado recentemente polos intrépidos que capitaneou Paco Agulló armados de podos e ansia. Chegamos a duras penas ao rego do Malpaso (a perigosa baixada que nos levou a el serve de advertencia de que hai que ir sempre moi preparados ás rutas) e de alí deica o miniparaíso de Grobas, esa aldea mítica e máxica que Forcarei abandonou no colo do Candán e que hai dous anos nos impresionou. Regresamos a Bustelos polo camiño de ferradura que patearon tantos ancestros na procura da civilización dezá.
Percorrido: 10,4 Kms. Dificultade: Media (alta nun tramo complicadísimo de 500 m.)
Ruta que despide a campaña 2013, tan prolífica e densa en paisaxes e vivencias.
Pontella sobre o arroio Gobas no camiño Bustelos - Ameixedo
Sábado 21 de decembro de 2013
En mañá fresca e gris, con Manolo Busto á fronte e nos vehículos particulares, fomos ata Bustelos (16 Kms), na serra do Candán. Desde aquí baixamos buscando a cunca do río Deza para remontar polo val do regato de Grobas. Atravesamos a pontella do Ameixedo sobre o Grobas e subimos pola inmensidade da fraga deica a aldea de O Ameixedo. Para irmos a Grobas seguimos o vello camiño, rozado recentemente polos intrépidos que capitaneou Paco Agulló armados de podos e ansia. Chegamos a duras penas ao rego do Malpaso (a perigosa baixada que nos levou a el serve de advertencia de que hai que ir sempre moi preparados ás rutas) e de alí deica o miniparaíso de Grobas, esa aldea mítica e máxica que Forcarei abandonou no colo do Candán e que hai dous anos nos impresionou. Regresamos a Bustelos polo camiño de ferradura que patearon tantos ancestros na procura da civilización dezá.
Percorrido: 10,4 Kms. Dificultade: Media (alta nun tramo complicadísimo de 500 m.)
Ruta que despide a campaña 2013, tan prolífica e densa en paisaxes e vivencias.
Pontella sobre o arroio Gobas no camiño Bustelos - Ameixedo
Camiño calzado na subida desde o rego Grobas cara o Ameixedo
17/11/13
2 RUTAS na MONTAÑA OURENSÁ: Peña Trevinca e as 4 Lagoas
“Se a montaña non veu ao Érbedo,
foi o Érbedo á montaña!!”
2 RUTAS nas que gozamos da ALTA MONTAÑA GALEGA
(serras: Eixe e Calva)
Conquistado o cumio máis alto da Galiza: Pena Trevinca
Sábado 30 novembro:
“Ruta das 4 Lagoas” (17 km, en principio de dificultade media, en Wikiloc) para ver as xeadas lagoas de Ocelo, Carrizais, Laceira e da Serpe, encoradas polas morreras glaciares do cuaternario, entre neve e friaxe. Sempre pola montaña (Serra Calva) e con algún que outro problemiña físico final que nos advertiu de que á montaña hai que ir sempre preparados.
Vídeo ilustrativo da ruta do domingo 1 (Pena Trevinca) en Google Earth (You Tube)
Domingo1 decembro:
7.30:
Diana ou Alborada.
8.30:
saída da “Ruta de Pena Trevinca”(27 km, dificultade alta, en Wikiloc), cumio da Galiza (2.127 m): pasamos polas minas alemás de volframio de
Vilanova, ascendemos polo incríbel val do río Meladas, superamos o pico Maluro, camiñamos polo Lombo Roncín entre refachos de vento frío e cun sendeiro nevado e perigoso, avanzamos polo cordal da serra vendo o Teixedal de Casaio, a Pena Negra e o mundo enteiro. Por fin, non sen esforzo, acadamos a empinada e ventada Pena
Trevinca. Día perfecto de inverno para o sendeirista: sol e viruxe. Realmente espectacular esta paisaxe da Serra do Eixe e inefábel a sensación que provoca a experiencia de aventurarte polos 2.000 metros.
18.00: Chegada de volta da ruta a Vilanova. Refrixerio e aseo no Trisquel.
18.00: Chegada de volta da ruta a Vilanova. Refrixerio e aseo no Trisquel.
20.30: Cea do Xabarín no camiño na Taberna de Julia, en Salcedo, Pobra de
Brollón (preto de Monforte).
Consellos para sobrevivir na alta montaña (preme nas ligazóns):
1.-roupa(tres capas), 2.-recomendacións.
16/11/13
FRAGA DE CATASÓS - VAL DO SEIXAS - LALÍN
32 participantes.Sábado, 16 de novembro. Circular.
Desta volta a proposta sendeirista de Xosé Manuel levounos ás orixes do Érbedo, no corazón do Deza, para coñecer algúns recunchos da
comarca situados a cabalo dos concellos de Lalín
e Dozón. A ruta, con fresco matinal e bo ambiente, partiu da Fraga
de Catasós, tamén coñecida como Carballeira de Quiroga, cuxa contorna presenta
unhas características botánicas de grande importancia, singularidade e beleza,
tendo en conta que na súa maior parte constitúe un importante bosque mixto de
carballo e castiñeiro. Logo deste apracíbel inicio, a ruta cruzou o principal afluente do Deza, o Asneiro, e, tras pasar o pozo Negro e subir a Puxallos, percorremos un anaquiño da Vía da Prata. Por camiños de vello e corredoiras enfiamos cara o val do río (ou rego)
Seixas, parte del xa no veciño concello de Dozón, onde fixemos o xantar (cruceiro da igrexa de Sanguiñedo). Un agradábel paseo a carón deste río, nunha das paraxes máis fermosas da comarca dezá, encamiñounos pola Xesta de volta ao punto
de partida.
Gozamos así dunha fermosísima e solleira andaina, que se viu, ademais, tapizada de follasca e das cores do outono e que nos amosou algunhas das 270 carballeiras inventariadas en Lalín,
pequenos redutos de bosques caducifolios coma os que antes cubrían boa parte
da xeografía galega. Paisaxe e natureza ao cabo, co puntiño de esixencia que lle deron os 25 km e os dentes de serra do perfil.
Xa pola noite, visitamos o Pazo de Bendoiro (viño e tapeo ao canto) e rematámola coa pertinente cea no Hotel Palacio e mais "a monta do porco de Lalín".
Xa pola noite, visitamos o Pazo de Bendoiro (viño e tapeo ao canto) e rematámola coa pertinente cea no Hotel Palacio e mais "a monta do porco de Lalín".
A Fraga de Catasós en V Televisión
10/11/13
RUTA POLO SOBREIRAL DO ARNEGO (SANTANDRÉ - TOIRIZ - PONTE BALSIÑA - A VULTUREIRA)
VER RUTA EN WIKILOC
Convocamos para o domingo 10 de novembro unha nova rutiña de adestramento que nos ocupará algo máis de media mañá.
Voltaremos ao concello de Agolada pola parroquia de Brántega e ascenderemos ao coto da Vultureira (topónimo que alude a presenza de voitres no pasado-vultus latino-). Polo lugar da Pontevella e o Porto acadaremos a meta, sempre co Arnego como inseparable compañeiro.
Un percorrido de 12 Kms. por esta zona protexida na Rede Natura 2000, cualificación LIC e distinción ZEPA.
Sairemos da Estación de Autobuses de Lalín ás 8:45 horas en coche ata Carmoega.
27/10/13
Saída dominical: Penadauga-Férveda (8 km)
RUTIÑA DE ADESTRAMENTO
Domingo 27 de outubro, partindo da Estación de Lalín (ou da Penadauga, Silleda).
Nesta agradábel mañá de domingo mandámoslle un paseíño de 9.00 a 12.00 polo concello de Silleda. Dispostos a gozar do día e adestrar para o día 2 (Deza) e 30 e 1 (Pena Trevinca) xuntámonos na Penadauga, parroquia de Escuadro, Manolo Ferreiro, Loli e Sara (que mesmo se desprazaron desde a costa); Ana e Suhail; Luís Jar, Domingo, Manolo Busto, Bea e Xabier.

Foron 8 km, fáciliños e pola natureza máis nosa.
Onde estivemos? Na pedra milagreira de Santa Isabel (Penadauga), para curar problemas de lombo e de pel (pola auga da charca en forma de cabeza que hai no seu cimo e na que se lavan os atrevidos), na igrexa de Escuadro, na fervenza de Férveda (magnífica e descoñecida, pero co enorme estrago da fermosa corredoira vella, pola beira do río Escuadro, que agora xace sepulta por unha pista que as paleadoras -baixo as ordes de mentes privilexiadas- abriron ata moi preto da fervenza), e algúns vieiros polo medio das carballeiras e nas que unha e outra vez intentamos perdernos sen conseguilo de todo.
Domingo 27 de outubro, partindo da Estación de Lalín (ou da Penadauga, Silleda).
Nesta agradábel mañá de domingo mandámoslle un paseíño de 9.00 a 12.00 polo concello de Silleda. Dispostos a gozar do día e adestrar para o día 2 (Deza) e 30 e 1 (Pena Trevinca) xuntámonos na Penadauga, parroquia de Escuadro, Manolo Ferreiro, Loli e Sara (que mesmo se desprazaron desde a costa); Ana e Suhail; Luís Jar, Domingo, Manolo Busto, Bea e Xabier.
Foron 8 km, fáciliños e pola natureza máis nosa.
Onde estivemos? Na pedra milagreira de Santa Isabel (Penadauga), para curar problemas de lombo e de pel (pola auga da charca en forma de cabeza que hai no seu cimo e na que se lavan os atrevidos), na igrexa de Escuadro, na fervenza de Férveda (magnífica e descoñecida, pero co enorme estrago da fermosa corredoira vella, pola beira do río Escuadro, que agora xace sepulta por unha pista que as paleadoras -baixo as ordes de mentes privilexiadas- abriron ata moi preto da fervenza), e algúns vieiros polo medio das carballeiras e nas que unha e outra vez intentamos perdernos sen conseguilo de todo.
18/09/13
RUTA DOS MOSTEIROS, DO CAMIÑO FRANCÉS DE POIO A VILANOVA, POR ARMENTEIRA E RIBADUMIA, DA PEDRA E DA AUGA E DO “ALBARVIÑO”
VER RUTA EN WIKILOC
A sección ÉRBEDO AROUSA ofreceunos esta gorentosa ruta de sendeirismo o sábado 5 de outubro de 2013.
A apócrifa sección delegada coñecida por Erbedo Arousa ten a honra e “incitarvos” a facer unha ruta fácil, que despois do mediodía xa é un simple paseo, que pretende facer un resume abreviado a pé e por diversos medios e circunstancias do que recentemente vén sendo chamada a variante “espiritual”( xa entenderedes ao final da xornada por que ese termo subliñado ) do camiño portugués a Santiago que vai da praza da Peregrina en Pontevedra, afasta do orixinal e empata no porto de Vilanova coa única ruta fluvial Xacobea que se chama Ruta Fluvial Xacobea do mar de Arousa ( que vai de Vilanova a Pontecesures a que lle adicaremos máis tempo nalgunha outra ocasión). Esta variante, traída a conto ou inventada para a feira do Turismo, pola politica actual reedita o patrón clásico que sempre foi aproveitarse durante séculos das tradicions e crenzas dos pobos, para sacar rendemento económico ou algunha vantaxe. A día de hoxe sabemos que o camiño da fin do mundo é celta, dende logo prerrománico y precristián, os nosos máis remotos devanceiros usaban entre outras cousas para casar- . E que pese aos grandes esforzos de moitos que pretenden darlle base real á lenda de que o mesmo Yaakov Bar-Zebdi - que é como se dicía en Arameo Santiago o fillo de Zebedeo - (na actualidade o arameo só o usamos para xurar cando nos damos un martelazo no xeonllo ou así…) no ano 44 d.C. fose traído por mar nunha longa viaxe polos seus discípulos ata unha pedra no río Sar sita na coruñesa Vila de Iria Flavia ( hoxe Padrón) e dende ali ao campo a Estrela, non é máis que iso, unha lenda (C. Sánchez Albornoz: "En los albores del culto jacobeo", en Compostellanum 16 (1971) pp. 37-71.) que xa era dende moito tempo antes uhna necrópole celta e a partir de tal aventurada hipótese construír todo un enxame de dióceses, templos, santuarios, cenobios, hospicios, fondas, camiños e intercambios que configuraron Europa e o camiño de Santiago, con todo feliz feito que nos mantén aos galegos no mapamundi. Aproveitando pois esa “ nova inventio” da variante espiritual, queremos levarvos dende o Mosteiro de San Xoán de Poio ( fundado por San Fructuoso no século VII, que albergou aos Benedictinos e logo aos Mercedarios) foi colexio maior de Teoloxia onde impartiu clase o Padre Feijoo, para logo nun exixente ascenso ao monte Castrove e cunha panorámica impresionante da ría de Pontevedra chegar ata o alto ou curro da Escusa onde pararemos para comer , beber e repoñer forzas, e logo nunha permanente suave baixada , visitando os importantes vestixios que se atopan ao carón do camiño ( petróglifo do labirinto do Outeiro do Cribo , etc) chegar ao Mosteiro de Armenteira( S.XVII) fundado por Ero, cabaleiro da nobreza do rei Alfonso VII, que no seu retiro trouxo catro monxes do Císter, e chegou a ser abade , tivo un “affaire” con un paxaro que foi bastante común nos mosteiros medievais recollido na cantiga 103 de Alfonso X, e despois de séculos de esplendor, foi abandonado en 1.837 coa Desamortización e se arruinou por completo. Nesas ruínas inspirouse Don Ramón María del Valle Inclán para a súa obra “ Aromas de leyenda” e despois a un fillo de este , Carlos, a fundar unha asociación de amigos de Armenteira que serán quen refagan o edificio onde agora se instalaron as monxas chegadas dende Alloz en Navarra, para restaurar nel a orde do Císter en 1.989. Precisamente a lenda atribúe ás ordes relixosas asentadas en Galicia ( en concreto a de Cluny) traer ao fértil e cálido val do Salnés as primeiras cepas de albariño,( a realidade demostra que é variedade autóctona) blanco viño universal, que foi peza de coleccionista nos anos sesenta, e dende entón se relanzou polos primeiros enólogos que impartiron cursos na agraria e concienciaron á xente da súa valía ata ser un dos caldos máis apreciados do mundo- é case monocultivo na zona e e base primordial da enconomía e motor actual do desenrolo. Aínda que a festa do Albariño se fai en Cambados, final e capital do Salnés por ser tradicional cabeceira do partido xudicial, ser a desembocadura do río Umia, verdadeira espiña vertebral do Salnés e responsable do seu clima suave, formando un triángulo que parte do vértice nacente en Caldas de Reis e abre en abanico en sentido norte e sur dende os altos de Lobería (Vilanova) ata o de Castrove (Meis e Sanxenxo) tendo o río como eixe central , nós chegaremos por fin baixando pola xa moi coñecida ruta da pedra e da auga ( chea de muíños e especies frondosas ) ata Barrantes ( Ribadumia) que é cecais a máis xenuína poboación que vive por e para o viño, tanto o albariño como o tinto que toma o seu nome da vila e que xa é recoñecido por todos. Alí finaliza a nosa aventura, coa cea no mesón Os Castaños, tanto a que faremos a pé como as que fagamos fóra de programa facendo burato para aloxar a cea . Esperamos que vos guste a proposta e máis que ese gusto sexa aínda mais doce á noite cando voltedes para as vosas casas.
Quedades incitados ...
Vídeo de Manuel Ferreiro:
A sección ÉRBEDO AROUSA ofreceunos esta gorentosa ruta de sendeirismo o sábado 5 de outubro de 2013.
A apócrifa sección delegada coñecida por Erbedo Arousa ten a honra e “incitarvos” a facer unha ruta fácil, que despois do mediodía xa é un simple paseo, que pretende facer un resume abreviado a pé e por diversos medios e circunstancias do que recentemente vén sendo chamada a variante “espiritual”( xa entenderedes ao final da xornada por que ese termo subliñado ) do camiño portugués a Santiago que vai da praza da Peregrina en Pontevedra, afasta do orixinal e empata no porto de Vilanova coa única ruta fluvial Xacobea que se chama Ruta Fluvial Xacobea do mar de Arousa ( que vai de Vilanova a Pontecesures a que lle adicaremos máis tempo nalgunha outra ocasión). Esta variante, traída a conto ou inventada para a feira do Turismo, pola politica actual reedita o patrón clásico que sempre foi aproveitarse durante séculos das tradicions e crenzas dos pobos, para sacar rendemento económico ou algunha vantaxe. A día de hoxe sabemos que o camiño da fin do mundo é celta, dende logo prerrománico y precristián, os nosos máis remotos devanceiros usaban entre outras cousas para casar- . E que pese aos grandes esforzos de moitos que pretenden darlle base real á lenda de que o mesmo Yaakov Bar-Zebdi - que é como se dicía en Arameo Santiago o fillo de Zebedeo - (na actualidade o arameo só o usamos para xurar cando nos damos un martelazo no xeonllo ou así…) no ano 44 d.C. fose traído por mar nunha longa viaxe polos seus discípulos ata unha pedra no río Sar sita na coruñesa Vila de Iria Flavia ( hoxe Padrón) e dende ali ao campo a Estrela, non é máis que iso, unha lenda (C. Sánchez Albornoz: "En los albores del culto jacobeo", en Compostellanum 16 (1971) pp. 37-71.) que xa era dende moito tempo antes uhna necrópole celta e a partir de tal aventurada hipótese construír todo un enxame de dióceses, templos, santuarios, cenobios, hospicios, fondas, camiños e intercambios que configuraron Europa e o camiño de Santiago, con todo feliz feito que nos mantén aos galegos no mapamundi. Aproveitando pois esa “ nova inventio” da variante espiritual, queremos levarvos dende o Mosteiro de San Xoán de Poio ( fundado por San Fructuoso no século VII, que albergou aos Benedictinos e logo aos Mercedarios) foi colexio maior de Teoloxia onde impartiu clase o Padre Feijoo, para logo nun exixente ascenso ao monte Castrove e cunha panorámica impresionante da ría de Pontevedra chegar ata o alto ou curro da Escusa onde pararemos para comer , beber e repoñer forzas, e logo nunha permanente suave baixada , visitando os importantes vestixios que se atopan ao carón do camiño ( petróglifo do labirinto do Outeiro do Cribo , etc) chegar ao Mosteiro de Armenteira( S.XVII) fundado por Ero, cabaleiro da nobreza do rei Alfonso VII, que no seu retiro trouxo catro monxes do Císter, e chegou a ser abade , tivo un “affaire” con un paxaro que foi bastante común nos mosteiros medievais recollido na cantiga 103 de Alfonso X, e despois de séculos de esplendor, foi abandonado en 1.837 coa Desamortización e se arruinou por completo. Nesas ruínas inspirouse Don Ramón María del Valle Inclán para a súa obra “ Aromas de leyenda” e despois a un fillo de este , Carlos, a fundar unha asociación de amigos de Armenteira que serán quen refagan o edificio onde agora se instalaron as monxas chegadas dende Alloz en Navarra, para restaurar nel a orde do Císter en 1.989. Precisamente a lenda atribúe ás ordes relixosas asentadas en Galicia ( en concreto a de Cluny) traer ao fértil e cálido val do Salnés as primeiras cepas de albariño,( a realidade demostra que é variedade autóctona) blanco viño universal, que foi peza de coleccionista nos anos sesenta, e dende entón se relanzou polos primeiros enólogos que impartiron cursos na agraria e concienciaron á xente da súa valía ata ser un dos caldos máis apreciados do mundo- é case monocultivo na zona e e base primordial da enconomía e motor actual do desenrolo. Aínda que a festa do Albariño se fai en Cambados, final e capital do Salnés por ser tradicional cabeceira do partido xudicial, ser a desembocadura do río Umia, verdadeira espiña vertebral do Salnés e responsable do seu clima suave, formando un triángulo que parte do vértice nacente en Caldas de Reis e abre en abanico en sentido norte e sur dende os altos de Lobería (Vilanova) ata o de Castrove (Meis e Sanxenxo) tendo o río como eixe central , nós chegaremos por fin baixando pola xa moi coñecida ruta da pedra e da auga ( chea de muíños e especies frondosas ) ata Barrantes ( Ribadumia) que é cecais a máis xenuína poboación que vive por e para o viño, tanto o albariño como o tinto que toma o seu nome da vila e que xa é recoñecido por todos. Alí finaliza a nosa aventura, coa cea no mesón Os Castaños, tanto a que faremos a pé como as que fagamos fóra de programa facendo burato para aloxar a cea . Esperamos que vos guste a proposta e máis que ese gusto sexa aínda mais doce á noite cando voltedes para as vosas casas.
Quedades incitados ...
Vídeo de Manuel Ferreiro:
21/08/13
RUTA POLA COSTA DE DEXO E LORBÉ (OLEIROS - SADA)
Ruta pola costa de DEXO e LORBÉ (Concellos de Oleiros e Sada)
Case morría o agosto nese xoves 29 e,
como fose, había que ir ao mar. Así que, con costa ceiba e coa Marola no ollo, en
mañá solleira e leda, dispuxémonos para unha andaina preparada Manolo Busto coa
que despedir como merece o verán.
Iniciamos en Mera: café con vistas á
Ría da Coruña en terraza amena e paseo pola beira da fermosa praia, co engado da
cidade herculina de fondo. Un sendeiro asfaltado levounos ata o Faro e a pechada
Aula do Mar desa localidade, onde Manolo Ferreiro se ocupou de inmortalizar o
instante. Axiña, sendeiros entre o arume dos piñeiros para chegar ata a agreste
punta do Seixo Branco, con gozosas estampas de barcos de pesca aplicados á
faena e a Torre de Hércules na bruma e ao lonxe. Insistindo pola beira do mar
demos axiña coas furnas do Ollo Pequeno, a Galocha e Ollo Grande, unha tras
outra, entre os contos do Antonio e a presenza insistente da Marola (e xa se
sabe ”O que pasou a Marola, pasou a mar
toda”). Logo, por revirados carreiros da antolladiza costa, chegamos ao Porto
de Dexo (fermoso recanto, abofé), para seguir adiante na procura dunha praia de
Cirro que, entre chanzas e despois de 15 km, se fixo de rogar. Nela, area e
ondas mainas, moi apropiadas para os viciosos do remollo, ademais de bocata, cervexa,
café no bar e, incluso, soneca consoladora dos máis afeitos. Xa pola tarde, tranquila
camiñada polo interior da península, entre sombras e, como non, co clásico
extravío que algúns xa botabamos de menos. Sen présas, chegada á Lagoa de Mera,
visita nos coches ao castelo de Santa Cruz de Oleiros e refrixerio ao canto en
terraza con gozosa posta de sol. Regreso a Lorbé e cea-enchente na terra do
mexillón (por se algún recunca: Restaurante Vila do Couto) coa que rematou unha
levadeira xornada que matou ese incerto sarabullo andante que xa inza nos do
Érbedo.
Vídeo de Manuel Ferreiro con imaxes da primeira parte da ruta: 29 de agosto de 2013
BLOG CON INTERESANTE RESUMO DA RUTA
11/07/13
RUTA ANCARES 2013. TRES BISPOS - CORNO MALDITO
VER RUTA EN WIKILOC
RUTA ANCARES 2013: Tres Bispos-Corno Maldito
Xa avisaramos hai un ano, “Se esta foi a cuarta, que ninguén o dubide:
non hai quinta mala”, e como a palabra é un documento, abriu agosto e no
primeiro xoves (tradición manda) subimos ao alto nas estremas de Galiza e León.
De novo unha tropa de 32 e desta vez con principio e final no Albergue dos
Ancares (Degrada). Experimentouna Pepe, Manuel estivo ao micro, e todos ao
rebufo dun Busto definitivamente tecnoloxizado. En mañá solleira e algo ventada fomos camiño arriba e sen apuro. Pura paisaxe. Despois de pisar campas e mirar mundo,
chegamos sen novidade ao Tres Bispos. Foto ao canto e, a seguir, dous grupos:
os de risco cara ao Corno Maldito (pasando os Penedois e o Pico Charcas) e os
do acougo pola Golada da Trapa, xa en baixada. Xantar separados, todo moi bucólico. Fontes e
sombras agarimosas no calor da sesta. Paso por Campa de Brego, Rego da Vara,
Devesa da Cabanavella... Os nomes recenden a Natureza. E ceiba. Esplendor, entre
suores da tarde, de acivros e arandeiras. Ata que o son das gaitas nos recibiu no Albergue, para ledicia dos vales. E unha cervexa
fresca antes de visita rápida aos Grobos de Agüeira. Ao cabo, cea na Fonte da Salud, con troula subida (hai
perna!) e a promesa de recuncar.
RUTA ANCARES 2013: Tres Bispos-Corno Maldito
18/05/13
RUTA POLAS FRAGAS DA RIBEIRA E LOSTEGAL
RUTA polas fragas da RIBEIRA e LOSTEGAL (As Pontes)
O sábado 25 de maio do 2013, nunha
nova xuntanza cos camaradas da costa, atrevémonos cunha ruta preparada por Xosé
Manuel García e nunha zona onde o Érbedo aínda non puxera o pé: as Pontes.
Tratábase de patear as terras situadas a cabalo entre os LIC da serra do
Xistral e o PN das Fragas do Eume. Todo un achado.
Despois do tradicional café en ruta e a xuntanza na área recreativa do
Eume, partimos a pé pola beira do mesmo río ata chegar ao encoro da Ribeira, alí
onde o sendeiro se fai vizoso e natural, cheo de regatos (rego dos Porcos, do
Inferno, do Malvís...) e vereas dignas do mellor sendeirista que se estenden pola
denominada Ribeira Vella. Así, sempre coa auga á dereita, afastándonos das enormes
chemineas e recortando a beira, fomos facendo camiño ao tempo que subía a
temperatura polo Chao do Habanero e entre pasarelas e cordaxes que evitaban as toxeiras
e nos metían no fragor do máis salvaxe. O xantar, con chanzas e bota de viño,
fixémolo en mesa oficial de área recreativa. E deixamos para a tarde, como para
relaxar o corpo entre o frescor das súa sombra e a fogaxe do día, a fermosa
fraga de Lostegal, gozosa paraxe da máis enxebre natureza do país. Logo, despois
dun lixeiro ascenso, chegou “o bucle” no que partimos o grupo: uns dereitos
cara ás Pontes polo PR-G 147, e outros (seguindo as achegas de Vintedouspés e o Club o Caxado) engadiron sete quilómetros máis. E foi aí, sempre en
baixada, saltando unha e outra vez un regato ceibo (o rego do campo da Meda), onde descubrimos un pequeno
paraíso cheo de fervenzas bravas, carreiros sen trazar e recantos de natureza
esplendorosa que se nos ían amosando a cada paso e que se prolongaron ata a
mesma ribeira do Eume. Tras superar a área recreativa de Caneiro, atravesar á
provincia de Lugo (concello de Muras) e volver pola Vacariza, ascendemos pola
fraga da Carballeira ata o cumio do mesmo nome, desde onde gozamos das vistas
sobre a vila e o lago das Pontes. Ao cabo, forte descenso e merecido refrixerio.
Cansos pero ledos pola descuberta, ceamos no restaurante A Carballeira de Teixeiro.
Fotos da ruta no blog de caracochasCansos pero ledos pola descuberta, ceamos no restaurante A Carballeira de Teixeiro.
As Pontes e o lago (foto: Galicia única, revista digital independiente)
Localización:
Lalín, Pontevedra, España
20/04/13
RUTA AOS FOXOS DO LOBO DE COTOBADE E RÍO ALMOFREI
VER RUTA EN WIKILOC
Foxo do Lobo das Brañeiras
VÍDEO
VÍDEO
VÍDEO
Ruta aos Foxos do Lobo de Cotobade e río Almofrei
Os foxos do lobo
Xornadas sobre o mito do lobo
VÍDEO
VÍDEO
VÍDEO
Foxo do lobo de A Corredoira
Foxo do Lobo das Brañeiras
VÍDEO
VÍDEO
VÍDEO
Ruta aos Foxos do Lobo de Cotobade e río Almofrei
O sábado 27 de abril
deste inestábel 2013 curamos “a teima” no concello de Cotobade gozando dunha
deliciosa achega roteira de Manolo Busto.
Ben durmidos e con ánimo, dada a
proximidade, os 7 de Lalín xuntámonos en Cerdedo coa rapaza do Carballiño e no
Bar Concha coa gavela de Catoira para, despois de arrimar os coches a
Cuspedriños -e catar o seu campo da
feira, os pendellos rehabilitados, a ermida do Carme, o curro da rapa das
bestas, o cruceiro, o peto de ánimas e a fonte, todo á vez-, iniciar a ruta a pé. Na previsión:
23 quilómetros e cualificada como de dificultade media-baixa.
De inicio, subida, para poder alzar a mirada e, ao lonxe, ver o mar na Ría
de Pontevedra. Axiña acadamos o Foxo do Lobo das Brañeiras, perfectamente
reconstruído e explicado, o que nos permitiu valorar esa especial relación entre
o home e a besta, tan presente na nosa cultura. A seguir, non sen certa
dificultade, localizamos o petróglifo das Pías e, entre chorimas e espiños, emboscámonos
un chisco por corredoiras sen trazar e co engadido da choiva miúda. Como nos
bos tempos, vaia, e para a lembranza.
E así, saltando valos, vadeando regatos, chegamos
a Carballedo, capital do Concello de Cotobade, coa zona de muíños reconstruída á
beira do río Almofrei. Alí ao lado, posamos para a historia ante o canón dunha
fragata que o antollo de calquera (por soster a “lenda do canón de pau”) levou
para as terras do interior. Logo, pola ruta do Sabugueiro, con casal e
fonte deixada da mao dun deus despistado, con congostras esquecidas e vereas con
sabor a vello e lendas para dar e tomar, enganchamos coa Ruta do Foxo do Lobo.
Despois de pasar pola aldea de Arufe (abandonada, pero conservando esa grandeza
gasta do rural, por pedra, fontes, hórreos...), xantamos á beira do Almofrei.
Así
chegou a tarde. De paseo puro. Ideal. Pola beira dun limpo e sosegado río, catando
muíños (dos Pasos), pontellas, camiños de auga e pedra, corredoiras sementadas
de folla, aldeas abandonadas e recendos a natureza vizosa e paisaxes primorosos
de primavera que devecía por imporse. Iso ata a fermosa Ponte Serrapio. Sesión
de fotos e, amodiño, ascenso tripando rexa lousa ata o Foxo do Lobo da
Corredoira, en estado puro, entre a fronde e cos enormes muros cubertos de
verdello. Deseguido, botámonos ao monte. Pero monte puro, sementado de toxos e
amarelecendo ata non dar máis, con brañais, campelos, e unha carballeira (de
don Elías) onde, entre cabalos ceibos, collemos folgos para enfrontarnos á
toxeira “refinitiva”, a que nos levaría ata o Observatorio Astronómico de
Cotobade e a Lagoa do Monte Coirego, xa no cimo. De regreso, expostos ao vento
e choiva do norte, camiñada polas alturas gozando das paisaxes e na procura dun
Cuspedriños que se fixo de rogar. Tras estarricar, con frío e sol, o remate desta
interesantísima e algo rabuñada ruta –na que Manolo Ferreiro estabeleceu un novo
record do mundo en fotografía- aconteceu
no Lar de Concha, con churrascada ao canto e canto despois da churrascada.
Xornadas sobre o mito do lobo
VÍDEO
VÍDEO
VÍDEO
Foxo do lobo de A Corredoira
22/03/13
RUTA VAL DAS SOMBRAS - CORGA DA FECHA - SERRA DO XURÉS
Ruta do Val das Sombras-Corga da
Fecha-Serra do Xurés
O sábado 22 de marzo,
aproveitando un relanzo deste cru inverno e con Manolo Busto marcando o paso, perdémonos
polas terras raianas da montaña ourensá que tantos tesouros naturais ofrece ao
sendeirista e que, de certo, nos ten cativados.
Despois dun café no Hotel Lusitano, deixando os coches ao lado mesmo do
Balneario, os 11 esforzados iniciamos a camiñada con tempo cambiante e empinada
costa. E xa desde o inicio, auga, pero polo chan, escorrendo das montañas e a agarimarnos
durante toda a xornada. A subida da primeira lomba, despois dun cambio de
rumbo, permitiunos gozar da vexetación desa altura intermedia na que inza o
érbedo e os recendos anuncian unha
primavera que se resiste a chegar. A seguir, parada no Santuario da Virxe do
Xurés, con espectaculares vistas a vales e montañas, maiormente desde o
campanario. Logo, vieiro estreito entre
alvarizas que nos achegou ao impresionante Val das Sombras, alí onde o río
Vilameá xoga coas rochas para crear espectaculares pozas e fervenzas e o camiño
se empina, retorce e alonga xusto ao cruzar a ponte de Porta Paredes. Por eses lares, pedra,
auga, paisaxe e pasaxe rotundas, ao lado dun río moi vivo e que recolle a auga
de multitude de regatos que forman as denominadas corgas. Así, sempre subindo,
levados da mao pola vella senda dos mineiros e entre vexetación de monte raso,
catamos a soidade dos cumios de Baltar e
Fitoiro, o rumor das fervenzas, o poderío dos penedais e a serena
quietude da montaña a facerse amiga do vento. E trala alasada, xantar con
viruxe á beira da Mina das Sombras, preto da raia con Portugal, con restos da
minería heroica dese volframio que tanto explotaron os alemáns na II Guerra
Mundial.
Esquecendo o atallo
previsto, pero xa en baixada, volvemos pola virada dunha pista aberta, de andar
apurado e fermosas vistas ao Parque Nacional do Xurés. Entre chan brañento,
augas ceibas e ledas conversas, procuramos a Cabana do Curro, vello refuxio dos
pastores, e confluímos con toda a auga daquel mundo acuático na cachoeira da
Corga do río Fecha, impresionante fervenza que se divisa desde a reboronda do camiño
de volta. Finalmente, paseo apurado á beira dun Río Caldo que non se deixa
domesticar, baño ou escaldada na piscina exterior e cea no Lusitano de Lobios,
onde catamos corzo e, como nos anunciaran, tampouco pasamos fame.
PUNTOS DE INTERESE: (Pinchar sobre as liñas para ver os vídeos)

- Corga da Fecha (fervenzas e pozas de augas límpidas).
- Mina das Sombras (restos de construción de minas abandonadas).
- Santuario da Virxe do Xurés.
- Mansión Aquis Originis.
- Piscina do Río Caldo (baño en augas termais no final da ruta).
- Exteriores do Balneario de Lobios.
20/02/13
RUTA POLA SERRA DE SAN MAMEDE
VER RUTA EN WIKILOC
Ruta de San Mamede-A Edreira
O Sábado 2 de marzo levamos a cabo unha esixente
e espectacular andaina de sendeirismo de altura polo Macizo Central Ourensán,
entre as comarcas das terras de Trives (Chandrexa de Queixa) e de Caldelas
(Montederramo). Ante as perspectivas de dureza (alta montaña, longa distancia,
neve...) só se anotaron 6 participantes. Día, por radiante e fresco, ideal.
INFORMACIÓNS:
Despois dun reconfortante café con bica
en Montederramo, a ruta iniciouse con temperaturas moi baixas na cola do encoro
de Chandrexa de Queixa, na Ponte de Santa Cruz. Debido ás desfeitas na pista,
tivemos que deixar os coches antes do previsto. E aí comezou a aventura, pois
paramos un “transporte de gando” e, metidos no seu axitado remolque, superamos
ese primeiro tramo de fochancas xeadas ata chegar á Ferraría (vestixio dunha
antiga e artesanal industria metalúrxica, hoxe acubillo de gando). A seguir,
sen escapatoria nin perda, xa a pé, subida en zigzag das pronunciadas ladeiras
ata chegar aos altos da Serra de San Mamede. Alí nos agardaba non só unha neve en
pó ou endurecida pola temperatura, o que fixo menos dificultoso e moi agradábel
o paseo polos cumios nevados da serra, senón tamén unha insuperábel vista dos
vales e das montañas do país co seu curuto branco. O xantar fixémolo intentando
tornar a viruxe no abandonado refuxio de montaña, ao lado dun Mirador da Silla
da Raíña cativado pola fermosura das paraxes de Rebordechao.
E a partir de aí, sempre en descenso,
longo percorrido por un bosque encaixado entre montañas para acadar o mítico e
recóndito lugar da Edreira. Situado onde nace o río de Queixa, este pequeno
"oasis" no corazón do Macizo Central Ourensán foi outrora inexpugnábel refuxio dos guerrilleiros do franquismo. Alí mesmo, alleos ao mundo e a toda lei, conversamos cun grupo de cazadores
que facía a súa festa.
Pero aínda nos quedaba o delicioso e
interminábel camiño de volta. Entre regatos fervorosos e agradábel temperatura,
gozamos de incribles pasaxes (como a do Malpaso) e fascinantes vistas de corgas
que serpean unha e outra vez para superar as elevadas montañas e chegar alí
onde só uns poucos privilexiados chegan.
Cansos e apurados, con certos problemas
físicos, na beira da noite e despois de pasar de novo pola Ferraría, alcanzamos
os coches coa ledicia de ter superado unha das máis duras (35 km na montaña) e
fermosas rutas realizadas polo Érbedo e preparada por Xosé Manuel.
Pero aínda había que poñerlle o ramo.
Fixémolo nunha pantagruélica cea no Xerardo, a enxebre casa de comidas de Chandrexa
de Queixa. Por apoñerlle o que merece a súa vianda: caseira, suculenta e a
fartar. A cazola dos callos e do flan dan boa fe diso. 
Serra de San Mamede (wikipedia, Turgalicia, video)
Macizo central ourensá (Turgalicia , As Corcerizas)
10/01/13
RUTA POR A LIMIA DE XINZO E SARREAUS

Ruta da Limia (de Xinzo a Sarreaus)
O sábado 26 de xaneiro e por terras da Limia iniciamos a xeira dun ano 13 que promete. Cando menos camaradería. O demais (esforzo deportivo, ledicia, cultura e canto se lle queira achacar a esta actividade) virá pola súa conta e só con procuralo.
Antes
de nada, inesperado agasallo na nova xuntanza cos amigos da costa: espléndido
día. Ademais, como se a natureza quixese recuperar o que é seu, as
interminábeis choivas dos días anteriores fixeron máis interesante a ruta, pois
colaboraron en encher de auga a chaira limiá. Gozamos así, durante toda a mañá,
da vista dunha parte do que era Lagoa de Antela, a máis grande de Galiza e que
fora desecada no franquismo.
Despois
dun refrixerio de café e bica, partimos da igrexa románica de Santo Tomé de
Morgade, con cruceiro e reitoral con adobíos. En leve subida a outeiros de
serra baixa, acadamos axiña o Castro da Cidade, de escaso valor e menos
conservación, pero que permitía unha vision xeral de boa parte do percorrido e
da mencionada lagoa. A seguir, tal unha tropa ben adestrada, amenizados polo
tino da palabra de Manolo Busto, conquistamos a Torre da Pena, un resto da
fortificación de vixilancia que fala dun pasado rexo e receoso. E axiña,
camiño. Fermoso e solleiro no monte baixo, onde as penas e as caxigueiras nos
amparaban, sen por iso agochar, ao lonxe, as neves da serra de San Mamede. E subidas
e baixadas polas abas dunha demorada lomba que deixa a Lagoa á esquerda e que,
entre chanzas e bo ambiente, nos levaría ata o lugar de Trandeiras. Alí, visita
obrigada ao mosteiro do Bo Xesús e ás ruínas dun claustro de estilo manuelino
que recende a Portugal.
Xantar
nun bar de Cortegada, con estufa escusada e entre grolos e risos. E folgos para unha
tarde de alasadas varias. Por un monte xa con moito toxo e carqueixa, pasada
por Portela da Quinta e Vilariño, ata caer na afortunada aldea de Couso (ou
Couso Galán, na honra do empresario que a rehabilitou), dedicada ao turismo
rural. Cubrimos a derradeira tirada para chegar a Sarreaus, capital do concello
do mesmo nome, xa coa noite enriba e, ao cabo, 27 km no papo. Remate
de festa con cea en Xinzo, onde cadramos, entre fachucos acesos, coa Procesión do Meco no Carnaval da Limia.
Mosteiro do Bo Xesús de Trandeiras (vídeo)Aldea de Couso Galán, rehabilitada integralmente para turismo rural (1º vídeo)
Infografía da aldea
Mapa de Domingo Fontán (1845) da primitiva Lagoa de Antela (na actualidade case desecada na súa totalidade). A nosa ruta transcorreu por unha pequena serra que se ve á dereita da antiga lagoa.
Mapa de Domingo Fontán (1845) da primitiva Lagoa de Antela (na actualidade case desecada na súa totalidade). A nosa ruta transcorreu por unha pequena serra que se ve á dereita da antiga lagoa.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)